Veronique Balcaen werkt al 12,5 jaar in de zorg bij Surplus in Zevenbergen. Zij werkt hier met mensen met dementie. In haar rol als verpleegkundige-regisseur houdt zij zich enerzijds bezig met de coördinatie van de afdeling en anderzijds als planner voor de roosters van de medewerkers. Een baan waar ze zich prettig en thuis voelt: “Geen een dag is hetzelfde. En de liefde die je van de bewoners krijgt als er voor hen bent is onbetaalbaar.”

DOOR KRIJN TEN HOVE

Het gesprek met Veronique kenmerkt zich door maar 1 ding: Liefde voor haar werk en de bewoners. “Ik heb met mijn hart voor de zorg gekozen. Eerst wilde ik met kinderen werken maar toen ik op enig moment te maken kreeg met mensen met dementie wist ik: dit wil ik doen. Waarom? Deze doelgroep is zo bijzonder. Ondanks dat ze zich veel niet herinneren probeer ik toch te achterhalen wie de bewoner is. Wat ze leuk vinden. Probeer door kleine dingen een lach krijgen op iemands gezicht, samen met de bewoner op ontdekkingsreis gaan naar wat hij of zij fijn vindt. Wat ik daarin kan betekenen voor hen. En dan de puurheid van deze mensen. Ze zijn heel eerlijk, hebben geen vooroordelen, kunnen soms boos zijn, maar daarna weer heel blij. Daarom is het werk nooit saai en is geen een dag hetzelfde.”

Als voorbeeld geeft ze de reactie van een bewoner aan die op de onderarm van Veronique een tatoeage met de naam van haar zoontje ziet. “Geen waardeoordeel en een reactie recht uit het hart. Waar wij soms diplomatiek antwoorden zijn deze mensen in hun reactie gewoon eerlijk en puur, dat vind ik echt heel fijn.”

Saamhorigheid

“De afgelopen maanden zijn als gevolg van de opkomst van Covid-19 natuurlijk zwaar geweest en nu in de tweede golf uiteraard weer. Als er een collega hoest of verkouden is, dan schrikken we wel even. Maar het heeft ons als team ook wel iets gebracht: de saamhorigheid is veel groter, we zorgen wat meer voor elkaar, als iemand het druk heeft brengen we elkaar een kop koffie of beker soep. Gelukkig is het niet meer zo erg dat er geen familie meer op bezoek mag bij de bewoners, dat had veel impact, ook op ons.”

Menselijkheid laten zien

De RIVM-maatregelen maken het wel eens lastig voor Veronique en haar collega’s. “Je moet naar deze bewoners ook je menselijkheid laten zien. Soms hebben ze een arm om zich heen nodig of een knuffel als ze verdrietig zijn of moet je een dansje kunnen doen. Dan zijn de regels lastig, en moeten we er soms wat subtieler mee omgaan, maar de bewoners staan voor mij altijd voorop. Hun blij zien, de lach dan op hun gezicht is onbetaalbaar. Dat maakt werken in de zorg zo mooi. Hoop dan ook dat er veel jongeren voor de zorg kiezen of mensen zich laten omscholen om dit ook te ervaren”

Werken met passie

Als je praat over de zorg wordt er vaak gesproken over werkdruk, slecht betaald en weinig waardering. “Voorop gesteld we zijn blij met de bonus en willen allemaal een goed salaris, maar in de zorg ga je niet werken om rijk te worden. Dit werk doe je omdat je hier passie voor hebt. Dit werk moet je doen met liefde. Wat ik fijn vind is dat we vrijgelaten worden in onze planning, kunnen improviseren zoals kijken naar hoe een bewoner vroeger leefde. Niet volgens lijsten iedereen achter elkaar naar bed maar kijken wat de bewoner zelf prettig vindt.” Aan het eind van het gesprek vraag ik Veronique naar een moment wat haar is bijgebleven. Ze antwoordt dat ze niet een moment kan benomen omdat er zoveel mooie momenten zijn. “Maar het mooiste is de laatste zorg aan iemand kunnen geven. De reis van een bewoner meemaken van het moment dat ze hier komen wonen tot aan hun overlijden. De liefde en warmte die je van de bewoner en nabestaanden daarna terugkrijgt maakt dat dit een enorm mooi vak is en dat ik blij ben dit te mogen doen.”